บึ่ง ๒ หมายถึง ก. วิ่งหรือขับไปโดยเร็ว เช่น บึ่งไป บึ่งรถ บึ่งเรือ.
น. ชื่อแมงมุมขนาดใหญ่ที่มีลําตัวยาวกว่า ๓ เซนติเมตรขึ้นไปส่วนใหญ่เป็นประเภทไม่ถักใยดักสัตว์ ตัวสีนํ้าตาลหรือนํ้าตาลแก่มีขนรุงรังสีเดียวกัน ขุดรูอยู่ คอยจับสัตว์เล็ก ๆ กิน บึ้งชนิดที่คนนํามากิน เช่น ชนิด Melopoeus albostriatus, Nephila maculata,กํ่าบึ้ง หรือ อีบึ้ง ก็เรียก.
ว. อาการที่หน้าตาไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส.
ว. อาการที่หน้าบึ้งเพราะโกรธหรือไม่พอใจเป็นต้น.
ว. อาการที่หน้าเง้าแสดงอาการไม่พอใจ.
ว. เสียงดังอย่างเสียงเร่งเครื่องยนต์ โดยปริยายหมายความว่าเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว เช่น เรือบื๋อ.
ก. ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนังบุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.
น. ชื่อไม้ล้มลุกหลายชนิดในสกุล Amorphophallus วงศ์ Araceaeในต้นฤดูฝนจะออกดอกก่อน เวลาบานส่งกลิ่นเหม็นมาก เมื่อดอกโรยแล้วมีใบงอกออกมาเพียงใบเดียว ก้านดอกและใบกลมยาว หน้าแล้งต้นตายเหลือหัวอยู่ใต้ดิน เช่น บุกคางคก(A. rex Prain ex Hook.f.) หัวกินได้, บุกรอ (A. saraburiensis Gagnep.)ใช้ทํายาได้.